Diecezja sejneńska w drugiej połowie XIX wieku, czyli kilka słów o biskupie Piotrze Wierzbowskim

Piotr Wierzbowski to duchowny, który przez dwadzieścia jeden lat dzierżył pastorał diecezji sejneńskiej w czasach, gdy Polska znajdowała się pod zaborami. Przybliżmy sobie postać XIX-wiecznego polskiego biskupa.

Piotr Paweł Wierzbowski urodził się 14 sierpnia 1818 roku na terenie zaboru rosyjskiego. Swoje całe życie związał z posługą kapłańską. Już w wieku 23 lat, 31 października 1841 roku przyjął święcenia prezbiteriatu. Jako proboszcz pełnił posługę w Szumowie i Suwałkach. Pełnił także funkcję kapelana biskupa Pawła Straszyńskiego i regensa konsystorza w Sejnach. W późniejszym czasie objął godność kanonika lubelskiego i sejneńskiego.

Po wielu latach, bo 22 lutego 1872 roku został prekonizowany biskupem diecezjalnym diecezji sejneńskiej. Święcenia biskupie otrzymał 6 października 1872 roku w kościele św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu.

Konsekrował go arcybiskup metropolita mohylewski Antoni Fijałkowski, któremu asystowali Jerzy Iwaszkiewicz, biskup pomocniczy mohylewski, Aleksander Gintowt-Dziewałtowski, biskup pomocniczy płocki, i biskup Tomasz Teofil Kuliński. 28 października 1872 roku objął rządy w diecezji.

Fasada Bazyliki Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny, fotografia z pierwszej połowy XIX wieku. (źródło: santes.com.pl)

Jako biskup diecezjalny sejneńskiego doprowadził do rozbudowy katedry sejneńskiej, wzniesienia nowych kościołów, odnowił kapitułę diecezjalną i przeprowadził wizytację diecezji.

1 listopada 1891 roku uległ paraliżowi, po czym zarządzanie diecezją przekazał oficjałowi generalnemu Pawłowi Krajewskiemu. Biskup Piotr Wierzbowski zmarł 1 lipca 1893 roku, a wieku siedemdziesięciu czterech lat. Został pochowany w Sejnach 5 lipca 1893 roku.

Kacper Mizdal, pasjonat historii, autor popularnego w mediach społecznościowych cyklu ,,Historia z Kacprem”.