Wielu z nas w dzieciństwie była karanych i nagradzanych – tylko jak się wtedy czuliśmy?

Byliśmy szczęśliwi i zmotywowani, czy się baliśmy i czuliśmy niezrozumienie i niesprawiedliwość?

Obserwacje i badania psychologów dowodzą, że kary i nagrody nie są skuteczne. Prowadzą do tego, że dziecko w przyszłości może mieć problem z identyfikacją swoich potrzeb i emocji, będzie uważać że na wszystko musi zasłużyć (na miłość, szacunek, odpoczynek).

Kary i nagrody to bodźce, które uzależniają!

Uzależnić się możemy od używek oraz od wykonywania pewnych czynności – z poziomu funkcjonowania mózgu jest to ten sam proces. To kolejny argument, żeby pomyśleć o innych narzędziach.

Dlaczego czasem te kary i nagrody się pojawiają?

Bo zależy nam na szybkim efekcie zmiany zachowania dziecka? Na kontroli?  Jaka nasza potrzeba kryje się za tym, że stosujemy kary? I czy kara to jedyna strategia by ją zaspokoić? I gdzie w tym wszystkim jest relacja?

Relacja z dzieckiem jest podstawą budowania poczucia własnej wartości i budowania relacji z innymi.

Ile dzieci nie mówi dorosłym o tym, że popełniło błąd? Jaki jest tego powód? Może strach przed karą, którą otrzymywało od najmłodszych lat za nieodpowiednie według dorosłych zachowanie? A tak naprawdę zależy na efekcie tu i teraz, czy stawiamy na długofalową relację i budowanie dyscypliny opartej o szacunek i wzajemne zrozumienie….