Z Wiednia do Wiednia. Nietypowa kariera polskiego generała
Eugeniusz Tinz był podpułkownikiem Armii Monarchii Austro-Węgierskiej oraz generałem dywizji Wojska Polskiego. Był on nie tylko szefem Oddziału I Organizacyjnego Naczelnego Dowództwa WP, lecz także szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Pomimo dużej wiedzy i doświadczenia, nie zyskał zaufania marszałka Józefa Piłsudskiego.
Eugeniusz Aleksander Tinz przyszedł na świat 5 października 1877 roku we Lwowie – głównego miasta Królestwa Galicji i Lodomerii. Był synem Henryka oraz Aleksandry z domu Kmicikiewiczów. W swoim rodzinnym mieście ukończył gimnazjum, a następnie Techniczną Akademię Wojskową. Warto wspomnieć, iż absolwentami tej akademii są miedzy innymi generał broni Tadeusz Rozwadowski czy generał dywizji Tadeusz Kutrzeba. Eugeniusz Tinz następnie udał się do Wiednia, by kontynuować swoją edukację w Akademii Sztabu Generalnego. Od 1898 roku był oficerem austriackiej artylerii. Eugeniusz Tinz w 1909 roku awansował do stopnia kapitana. Do roku 1912 pełnił służbę w sztabach, po czym został dowódcą batalionu.
Eugeniusz Tinz od 1914 roku służył jako oficer w sztabie Korpusu Armijnego w stopniu majora. W czasie I wojny światowej zajmował stanowisko szefa sztabu dywizji piechoty na froncie. W 1916 roku został awansowany do stopnia podpułkownika. Dodatkowo objął rolę dowódcy pułku artylerii polowej. W latach 1917-1918 Eugeniusz Tinz był szefem oddziału operacyjnego w sztabach związków taktycznych na frontach włoskim i rosyjskim.
8 grudnia 1919 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika. Został on przydzielony do Sztabu Generalnego. Eugeniusz Tinz w maju 1919 roku został wyznaczony na stanowisko szefa Oddziału I Organizacyjnego Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Ta instytucja była kierowana przez późniejszego Marszałka Polski – Józefa Piłsudskiego. 19 listopada 1919 roku Eugeniusz został przeniesiony do Dowództwa Frontu Litewsko-Białoruskiego na stanowisko szefa sztabu. Od 1 kwietnia 1920 roku stał on na czele kierownictwa sztabu 4 Armii. Warto zaznaczyć, iż od połowy maja sztab armii był jednocześnie sztabem Frontu generała broni Stanisława Szeptyckiego. Eugeniusz Tinz od 5 lipca 1920 roku stał na czele sztabu Frontu Południowo-Wschodniego, natomiast 4 września tego roku został przeniesiony do Krakowa i mianowano go szefem sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Kraków”. Od 20 kwietnia 1921 roku był zastępcą Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V. 25 września 1921 roku wyznaczono go na dowódcę 6. Dywizji Piechoty w Krakowie.
Fotografia pozowana generała dywizji Wojska Polskiego Eugeniusza Tinza z lat 20. XX wieku. Źródło: NAC (narodowe archiwum cyfrowe).
3 maja 1922 roku Eugeniusz Tinz został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie generałów. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej Stanisław Wojciechowski już 1 grudnia 1924 roku na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 7. lokatą w korpusie generałów. 31 maja 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W chwili tej miał Eugeniusz Tinz miał 50 lat. Marszałek Józef Piłsudski nie miał zaufania do oficerów niewywodzących się z legionów, dlatego po przewrocie majowym władze sanacyjne przenosiły część niewygodnych oficerów w stan spoczynku.
Z czasem przeniósł on się do Wiednia, w którym zamieszkał. Generał dywizji Eugeniusz Tinz zmarł 7 stycznia 1943 roku w tym mieście. Został on pochowany na cmentarzu Meidling Freidhof. Generał dywizji Eugeniusz Tinz został odznaczony między innymi Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr.5223, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych czy hiszpańskim Krzyżem Zasługi Wojskowej IV klasy.
Kacper Mizdal, pasjonat historii, autor popularnego w mediach społecznościowych cyklu ,,Historia z Kacprem”
